Ivana Ivković (Beograd, 1979) stekla je priznanje svojim zavidno iskrenim i često intenzivno privatnim i samorefleksivnim pristupom. Ivanin nomadski stil života – putovanja, česte geografske dislokacije i izloženosti različitim kulturnim okruženjima uticali su na njen rad koji se razvija između lične istorije i kolektivnog sećanja. Njena umetnička praksa obuhvata širok spektar medija kroz koje stvara intervencije specifične za lokaciju i izrazito upečatljiva okruženja u izložbenim prostorima.

Ivković izlaže na samostalnim i grupnim izložbama u galerijama, nezavisnim umetničkim prostorima, kulturnim institucijama i muzejima na međunarodnom nivou od 2006. Njen rad se prevashodno zasniva na mediju crteža koji koristi na delikatan i krajnje intuitivan način, prevazilazeći ograničenja tradicionalnog cilja reprezentacije u ovoj disciplini. Ivana tretira crtanje dvostruko: kao prostor za skiciranje iskustva intimnosti i kao početni nacrt za dalju transpoziciju kompetencija ovog medija u trodimenzionalni prostor kroz objekte, ambijente i performativne situacije, uključujući jednako izvođače i publiku kao njihove protagoniste.

Ivković postiže efekte krhkosti, prolaznosti i psiholoških stanja, dok razgovara sa svojom publikom putem živih slika i suočava gledaoce sa naglašenim emocijama i ambivalentnom tišinom. Pojam identiteta i rodnog iskustva stalno je prisutan u Ivaninim radovima. Na najneočekivaniji način Ivković preokreće zloglasne klasične uloge žena i muškaraca u umetnosti, koristeći nago ili polu-nago muško telo kao performativni instrument u okviru svojih orkestriranih scena ili tableau vivant-a. Izloženo u različitim odnosima unutar izložbenog prostora i uz minimalističku koreografiju, muško telo u Ivaninim performansima postaje upravo medij, kanal osetljivosti, ranjivosti, nelagode i senzualnosti.

Izložba je bila otvorena od 25. septembra do 5. oktobra 2020. Na izložbi je korišćeno oružje iz arhive Narodnog muzeja u Šapcu i draperija iz Šabačkog pozorišta. Kustos izložbe Filip Kovačević.