“Nikola Božović istražuje ispolirani mizanscen post-industrijskog sveta u kome su proizvodna traka, komodifikacija i dizajn svedeni na visoko stilizovane fragmente. Koristeći elemente sačinjene od automobilskih farova u glatko emajliranim ovojnicima jasne crvene, plave ili crne boje, Božović daje prednost gledanju (farovi) nad kretanjem (točak). Za razliku od futurista koje interesuje brzina ili Džulijana Opija koga zanima društvena anonimnost automobila, Božovićev rad aludira na drugačiju vrstu kretanja, a to je društvena mobilnost. Brzina vertikalnog društvenog uspona simbolizuje komodifikovanu strast, dok su energija i dinamizam pozajmljeni od dizajna koji ovde nije u službi funkcije nego estetike, delujući kao fetišizirana zbirka urbanog kolekcionara”.

Aleksandra Lazar, istoričar umetnosti, Beograd/London

“Sagledavajući stvaralački opus Nikole Kolje Božovića dolazimo do činjenice da se umetnik definitivno opire zadržavanju na jednom umetničkom mediju, krećući se slobodno i ležerno između skulptura/objekata, instalacija i slikarstva, fokusirajući se na oblikovanje serija a ne pojedinačnih dela. Odbacujući jezik ozvaničenih umetničkih pravaca jugoslovenske istorije umetnosti 20. veka, svojim opusom angažovano govori o tabuima i fascinacijama čoveka koji živi u urbanom ambijentu savremenog društva gradeći svoj fiktivni svet”.

Mišela Blanuša, kustos Muzeja savremene umetnosti, Beograd

“U izvedbi svojih zamisli Božović ne poštuje limite žanrovskih i medijskih konvencija, naglašavajući kako su strahovi, banalne predstave i ljudska potreba za lepim, bili njegova glavna preokupacija tokom perioda nastanka radova objedinjenih naslovom “Invazija robota”. On stvara u serijama i gradi čitave nove fiktivne svetove, na način kako potrošačko društvo uči svoje pripadnike još od malih nogu kroz svet igračaka (npr: Barbi i Brac lutke, Nindža Kornjače, Moćni Rendžeri, Transformersi itd). U „Invaziji robota“ ljudi postaju negativni junaci, dok roboti stiču status pozitivnih, emotivnih bića: oni plaču, bezobrazni su, uriniraju, ljute se, postaju dvoglavi mutanti, stiču govorna i polna obeležja… Za razliku od pretećih i zastrašujućih kiborga – od pojave Frankenštajna, stvorenog još početkom 19. veka, pa do Terminatora – Kolja Božović stvara humanizovane, visoko estetizovane, umiljate, zavodljive kiborge, koji kod potrošača bude želju za njihovim posedovanjem. Tako se ovi humanizovani roboti masovno vraćaju među ljude i to kao božanski glasnici cyber sveta, odnosno nekog pretpostavljenog sveta posthumanističke utopije, kao nosioci plemenite, anđeoske misije. Takođe, njihove visoko uglačane, reflektujuće površine gledaocu pružaju mogućnost samoogledanja i uspostavljanja dijaloga (ili monologa) o stanju humanosti u 21. veku“.

Danijela Purešević, istoričar umetnosti, Beograd